Sophie is 5 jaar en zit in groep 2. Ze is een nieuwsgierig en scherp kind dat goed doorheeft hoe anderen zich gedragen. Op het schoolplein speelt ze met andere kinderen, maar ze merkt snel op als iemand oneerlijk is. Wanneer ze dit benoemt, reageren de andere kinderen vaak onverschillig of begrijpen niet wat ze bedoelt. Dit frustreert haar enorm en soms barst ze in tranen uit.
Haar juf ziet dat Sophie vaak huilt en moeite heeft om ‘gewoon lekker mee te spelen’ en concludeert dat ze sociaal-emotioneel achterloopt. "Laat haar nog maar even kleuteren, ze moet nog leren vriendjes maken," zegt ze tegen Sophie’s ouders. Wat de juf niet doorheeft, is dat Sophie sociaal juist vérder is dan haar leeftijdsgenootjes. Ze ziet nuances in gedrag die anderen nog niet oppikken en heeft behoefte aan diepere, gelijkwaardige interacties. Ze speelt niet ‘zomaar’ alleen.
Haar emotionele reacties – zoals boos of verdrietig worden als anderen haar niet begrijpen – worden onterecht gezien als emotionele achterstand. In werkelijkheid is haar emotionele ontwikkeling gewoon passend bij haar leeftijd, maar heeft ze sociaal gezien andere behoeften.
Langer kleuteren zal Sophie niet helpen. Haar ouders snappen dat. Maar hoe maak je dat duidelijk aan school? En hoe helpt je Sophie wél?
Ontwikkelingsgelijken (peers) zoeken, leren omgaan met frustratie, en als ouder de advocaat van je kind zijn richting school zijn belangrijke stappen.
Heb jij ook een Sophie thuis? Je hoeft het niet altijd alleen te doen, neem contact met me op om te kijken hoe ik jou en je kind kan helpen!
Reactie plaatsen
Reacties